دانلود کتاب برای درک رسانه ها

کتاب برای درک رسانه ها اثر مارشال مک لوهان با ترجمه سعيد آذري است؛ جيمز رستون، در تاريخ 7 ژوئيه 1957 در نشريه نيويورک تايمز نوشت: «يکي از مسئولان امور بهداشت گزارش داد که در اين هفته موشي که گويا تلويزيون تماشا کرده بود به يک دختر بچه و گربه‌اش حمله کرد. البته موش و گربه هر دو جان سالم به در بردند ولي من اين جريان راز آن جهت بازگو کردم که متذکر شوم، ظاهراً زمانه دگرگون شده است.»

پس از سه هزار سال که فن‌آوريهاي مکانيکي و تفکيک‌گرا، موجبات گسستگي و انفجار را فراهم آوردند، در حال حاضر به نظر مي‌رسد، جهان غرب مجدداً «منسجم» مي‌شود.

در عصر مکانيک ما جسم خود را در فضا امتداد بخشيديم ولي امروز، با بيش از يک قرن سلطه فن‌آوري الکتريسيته، اين سيستم مرکزي اعصاب است که همچون توري بر تمامي کره ارض گسترده شده و حداقل در سياره‌ما، زمان و فضا را تحليل برده است و خيلي سريع به مرحله نهايي امتدادهاي انساني، يعني برقراري فن‌آوري آگاهيها و اطلاعات، نزديک مي‌شود. در اين مرحله روند خلاقه آگاهي و دانش به صورتي جمعي بر تمامي جامعه بشري بال مي‌گستراند و درست همان گونه عمل مي‌کند که قبلا انسان از طريق رسانه‌هاي متفاوت، حواس و سيستم اعصابش را توسعه داده بود. البته اينکه امتداد آگاهي و شعور، که مدتهاي مديد تبليغاتچي‌ها مي‌خواستند آن را در اختيار بگيرند و براي تبليغ توليداتي خواص از آن بهره‌مند شوند، چيزي خوب يا بد است، سؤالي است که پاسخ به آن چندان ساده نيست. زيرا پاسخ به اين گونه سؤالها در مورد امتدادهاي انساني، فقط در شرايطي ممکن است که اين امتدادها متفقاً مدّنظر قرار گيرند. هر امتدادي، خواه مربوط به پوست بدن باشد يا دستها و پاها، به صورت مجموعه رواني و اجتماعي را تحت تاثير قرار مي‌دهد.

در اين کتاب، ما به بررسي تعدادي از اصلي‌ترين اين امتدادها و بعضي از نتايج رواني و اجتماعي آنها مي‌پردازيم. چنانچه روال چندان درستي در اين کتاب احساس نشود، به دليل همان‌ عدم توجه کافي است که تا به حال نسبت به اين گونه مسائل ابراز شده است. مورد شگفت‌انگيزي که درباره اين کتاب بايد گفت، اين است که، سه چهارم مطالب آن جديد است، در حالي که براي آنکه کتابي با عدم استقبال روبرو نشود، حداکثر مطالب تازه آن نبايد از ده درصد تجاوز کند. البته اين خطري بود که نويسنده مواجهه با آن را ارزشمند مي‌دانست؛ چرا که در عصري همچون دوران ما شناخت هر چه بيشتر در مورد امتدادهاي انساني لحظه به لحظه‌الزامي‌تر تشخيص داده مي‌شوند.

در عصر ماشين، که در حال حاضر روبه اضمحلال مي‌رود، مي‌توان بدون داشتن نگراني زيادي، حرکات و اقداماتي را صورت داد، که همين حرکات آرام باعث شده‌اند تا عکس‌العملها، بي‌اندازه با تاخير نشان داده شوند. امروزه سرعت به نحوي است که عمل و عکس‌العمل تقريباً به طور همزمان صورت مي‌گيرند، به عبارت ديگر مي‌توان گفت، ما به‌طور اسطوره‌اي و کامل مجدداً به شکلها و مدلهاي سماوي، زماني و مقطعيِ منسوخ شدة دوران قبل از الکتريسيته، بازگشته‌ايم.

فن‌آوري الفبا به انسان غربي اين امکان را داد تا از توان دخالت کردن به صورت غير عکس‌العملي، برخوردار شود. مرود جرّاحي که چنانچه مي‌خواست اعمال جراحي را باتوجه به احساسهاي انساني صورت دهد تواناييهاي خود را بشدت از د ست مي‌داد، مثال خوبي براي اين حالت است و بوضوح امتيازات تفکيک‌گرايي در «من» را نشان مي‌أهد. غربي‌ها موفق شده‌اند تا هنر انجام سخت‌ترين عمليات اجتماعي را با کاملترين وجه تفکيک‌گرايي، بخوبي ابراز کنند، اما در واقع تفکيک‌گرايي غربي نوعي گرايش به عدم درگيري ناشي از نبود اشتراک مساعي شناخته مي‌شود. در عصر الکتريسيته که سيستم مرکزي اعصاب انسان به صورت تکنولوژيکي تا به آن حدّ امتداد يافته است که آدمي خود را در مجموعة بشري مسئول احساس مي‌کند و خواهان مشارکت و تشريک مساعي عميق در کسب نتيجه از هريک از عملکردهايش، ديگر پذيرش نگرش بي‌تحرک و جدا از يکديگر غرب باسواد مطلوب به نظر نمي‌رسد.